در ارتباط با مراتب ذکر، هم باید کمیت و مقدار ذکر ملاحظه گردد و هم کیفیت آن. در روایات و قرآن و سفارش هاى اولیاى دین بر مقدار ذکر تاکید شده، حتى سفارش شده که ما در نماز تنها به ذکرهای واجب بسنده نکنیم و سعى کنیم اذکار مستحبى فراوانى که وارد شده و نیز تعقیبات و تسبیحات فاطمه زهرا علیها السلام را نیز بگوییم.

اگر ذکر مکرر خداوند اثر سازنده در روح نداشت و موجب رسیدن انسان به مراحل عالى توجه به خداوند نمى گشت، مورد سفارش و تاکید قرار نمى گرفت. خداوند متعال به فراوانى ذکر سفارش کرده است.

«یا ایها الذین آمنوا اذکروا الله ذکرا کثیرا. اى کسانى که ایمان آورده اید، خداى را بسیار یاد کنید» (احزاب/41)از امام باقر علیه السلام نقل شده که حضرت موسى علیه السلام در مناجات خود خطاب به خداوند عرض کرد: خدایا، مواقعى براى من پیش ‍ مى آید که از مقام عزت و جلال تو شرم دارد که در آن حال ذکر تو را بگویم .

خداوند در پاسخ فرمود:

«یا موسى ان ذکرى حسن على کل حال؛ ای موسى، یاد من در هر حالى نیکو است» (بحارالانوار، ج 13، ح21)

هم چنین در باب تاکید بر مقدار و میزان ذکر و اهمیت آن، امام باقر علیه السلام مى فرمایند:

«پدرم فراوان ذکر مى گفت. وقتى با او راه مى رفتم پیوسته ذکر مى گفت، اگر با مردم سخن مى گفت، سخن گفتن با آنان او را از ذکر خدا باز نمى داشت و پیوسته مى دیدم که لا اله الا الله مى گوید» (بحارالانوار، ج 93، ح 42)

گذشته از کمیت و میزان ذکر، بر کیفیت ذکر نیز تاکید شده و بلکه این تاکید بیشتر نیز هست یرا ارزش واقعى هر کارى در گرو کیفیت آن است و عمل به ظاهر کوچک، اما با کیفیتى عالى بهتر است از عمل به ظاهر بزرگى که از کیفیت نازلى برخوردار باشد.